Ja, inderdaad, het is alweer erg lang geleden sinds mijn laatste blog (oktober 2020…) dus het is meer dan de hoogste tijd voor een nieuwe. Zo rond deze periode van het jaar ga je denken over “hoe het zo gekomen is”, wat was mijn belangrijke beslismoment. Temeer ik net een paar dagen in het ziekenhuis was om mijn appendix met grote spoed te laten verwijderen en de “subtotale lockdown” weer heeft toegeslagen. Genoeg redenen en tijd om je gedachten eens de vrije loop te laten, niet over mijn vak maar over mijn leven, of toch over het vak?

Met het risico je te vervelen met een verhaal uit de erg oude doos ga ik het toch wagen je te boeien. Je kan ook nu gewoon doorklikken naar een volgend blog dat wel gaat over een spicy actueel onderwerp over het recruitment vak. En als je nu doorleest ga ik je zelfs misschien nog met een opdracht opzadelen en vind je het nog leuk ook. Dit verhaal gaat over beslismomenten in je leven. Om me heen zie ik veel mensen die onorthodoxe keuzes maken: met een jong gezin emigreren naar Portugal of Zanzibar, in je eentje in drie weken het Pieter pad lopen met veel onbekenden of op een zeilboot naar de Cariben en pas terug te keren als je zin hebt. Wanneer en waarom neem je deze beslissingen en welke consequenties heeft dat? Of doe je het gewoon?

Sportleraar

Al op mijn twaalfde wist ik het zeker, ik word sportleraar op school, de coolste job die er is! Je hele leven je hobby uitoefenen, veel en lang vakantie, zomers lekker buiten, in de winter schaatstochten organiseren. Alle registers trok ik open om hier te komen, twee jaar Latijn voor de anatomie en de mooie taal Frans ten faveure van Duits laten vallen omdat de boeken deels ook in het Duits zouden zijn op de ALO (ik heb in vier jaar één Engels boek gehad…). In augustus 1982 stapte deze sportieve nozem, met haar tot op de schouders, vol trots met zijn nieuw aangeschafte sportoutfits, alles in het wit, het gebouw aan de Van Swietenlaan in Groningen binnen. Vier jaar later stapte ik, kortgeknipt, wederom trots, met een diploma naar buiten, geslaagd!

Intermezzo

De arbeidsmarkt was slecht, zeker voor een startende leraar lichamelijke opvoeding van 23 zonder ervaring. De verplichting om een gediplomeerde vakkracht LO aan te nemen op de (toen nog) lagere school was geskipt door de toenmalige regering, evenals de verplichte lessen LO in de hoogste klassen van de middelbare school. Maakte niet uit, ik had een interessant intermezzo bij de minister van defensie in het vooruitzicht en had 14 maanden de tijd om definitieve beslissingen te nemen. Na een laatste vakantie op de motor met mijn maatje John naar Levico en een laatste wilde nacht in Breda zette John me af bij de ingang van de kazerne in Ossendrecht. Een laatste groet en met een gevoel vergelijkbaar met een bekende scene uit de musical Hair ging ik met frisse tegenzin de opleiding in om sportinstructeur te worden, in oorlogstijd lijken-sjouwer….

De eerste drie maanden waren mooi, vier tot acht uur sport per dag samen met je oud studiegenoten, niets veranderd! Toen ik echter de ongemotiveerde, niet in beweging te krijgen dienstplichtigen van de marechaussee onder mijn hoede kreeg had ik het snel bekeken, ik moest hieruit. Gelukkig lukte het me om na 7 maanden de militaire dienst te verlaten, een ervaring rijker, geen illusie armer.

Keuzes

Na een weekje werken bij Scania als plakker van stickers op de gril van vrachtwagens had ik dat wel gezien. Die prikklok was niet aan mij besteed. Eerst maar eens op wintersport gegaan naar Mayrhofen om de gedachten op een rijtje te zetten en lekker te sporten, dag en nacht. Deze verfrissende vakantie bracht me tot twee conclusies. De eerste was dat ik weer zou gaan studeren, Bedrijfskunde aan het Erasmus vanaf september 1987. De tweede was, na een leuke ontmoeting met een reisleidster bij de receptie van één van de plaatselijke hotels, dat ik de tijd zou gaan invullen met een leuke job als reisleider. Zo gezegd, zo gedaan!

Acquisitie

Mijn eerste dag na de vakantie ging ik naar ons plaatselijke reisbureau om telefoonnummers te vragen van de grote reisorganisaties in Nederland. De dame achter de balie was zo sympathiek deze aan mij te geven en ik kon telefonisch aan de slag. Na een middagje bellen met vele dames op personeelszaken, mijn eerste acquisitieactiviteiten (wist ik toen nog niet), had ik Inmiddels wel één uitnodiging voor een sollicitatiegesprek! Een paar weken later had ik een baan, ik ging in juli en augustus werken als reisleider voor MY WAY jongerenreizen op een prachtige surfcamping in Ampuriabrava, Spanje! Ondertussen was ik, ondanks de numerus fixus, aangenomen in Rotterdam en ging me hier vol mentaal op voorbereiden. Lucky me, ik had tot mijn vertrek naar Spanje ook nog een invalbaan van twee maanden op een middelbare school, alles was voor elkaar!

Moment van de waarheid

Begin mei 1987 werd ik gebeld door de manager van de reisleiding van MY WAY. Er was een probleem op Kos, Griekenland. Een reisleider was afgehaakt en ze zochten een vervanger, natuurlijk de vraag of ik dat wilde doen, snel weg en blijven tot einde oktober. In een gesprek van vijf minuten nam ik mijn besluit: DOEN! Die twee maanden studie haal ik wel weer in!

Ik ben nooit naar Rotterdam vertrokken… het werk als reisleider was geweldig! Zon, zee, strand, kroegentochten, beachparty’s, discotours, noem maar op! Vijf maanden heel hard werken (24/7), maar dan een paar maanden vrij, veel vrijheid, ondernemend, commercieel, vrolijke mensen, ook veel organiseren en problemen oplossen. Wat heb ik veel geleerd, ook over mezelf, in de 5 jaar die volgden in Griekenland, Spanje en de winters in Oostenrijk. Een mooie basis voor mijn latere en huidige werk!

Dat telefoongesprek van vijf minuten is belangrijk geweest voor het vervolg van mijn leven, of van mijn werk. Of toch van mijn leven? Zo “is het dus gekomen”, vanaf toen geen onderwijs maar ondernemen, bedrijfsleven, commercie, managen, doorontwikkelen. Worden beslissingen genomen op basis van ratio of vaak ook van gevoel? Voor mij was het destijds puur gevoel.

Als je ook zo’n belangrijk beslismoment hebt gehad dan nodig ik je uit, als je wilt, deze te delen. Hoeft niet zo uitgebreid hoor….En verder wens ik je mooie kerstdagen en een voorspoedig 2022!